Η γιαγιά Χαρίκλεια

Και έφτασε στα σκαλοπάτια μπροστά. Χωρίς να μπορεί να σηκώσει το πόδι της να ανέβει τουλάχιστον το ένα....

Αχ, καημένη μου γιαγιά.....πέρασαν τα χρόνια....ήσουν δυνατή και καλή μητέρα...όσο μπορούσες...και η καλύτερη γιαγιά έχω να σου πω.

Τώρα δεν μπορείς να σηκώσεις το πόδι σου να ανέβεις το σκαλί. Είναι μόνο τρία σκαλιά βρε γιαγιά...έλα μπορείς...

Με πρόσεχες τα καλοκαίρια και τους χειμώνες και γω σου φώναζα κάθε φορά που η φωτιά στη σόμπα σου, με την φιάλη υγραερίου, τρεμόπαιζε..."η πόμπα γιαγιά....η πόμπα"...

Δεν ήξερες να διαβάζεις και να γράφεις παρόλα αυτά σε πολύ μεγάλη ηλικία μου ζητούσες να σου μάθω. Και έπιανες το στυλό και προσπαθούσες, και γελούσες με τα άχαρα γράμματά σου και γω σου 'λεγα...ΜΠΡΑΒΟ γιαγιά....τα κατάφερες....

Κάθε φορά που ερχόμουν σπίτι σου μου έλεγες στα κρυφά...πήγαινε στο ντουλάπι της κουζίνας...έχει καραμελάκια....κι εννοούσες τις καραμέλες ΜΕΖ...τις αγάπησε και είσαι εσύ η αιτία.

Δεν θα ξεχάσω και τις ατελείωτες ώρες που παίζαμε κολιτσίνα και ξερή...και γελούσαμε....και ο παππούς από δίπλα με τα μεγάλα μαύρα γυαλιά του να διαβάζει εφημερίδα και να μας καθοδηγεί για τα σωστά χαρτιά που έπρεπε κάθε φορά να ρίξουμε.

Δεν μας ενδιέφερε τόσο αν χάναμε ή αν κερδίζαμε....γελούσαμε και αυτό είχε σημασία.

Και το σπίτι σου ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο από κόσμο. Γιατί σε αγαπούσαν και σε νοιάζονταν.

Σου άρεσε να μαγειρεύεις στο πετρογκάζ. Παρόλο που κάποια στιγμή είχες και ηλεκτρική κουζίνα. Από νωρίς έβαζες πάνω στη φωτιά την κατσαρόλα και μαγείρευες αργά αργά το φαγητό. Κανείς δεν ήθελες να στο πειράξει ούτε και να ανακατευτεί στην κουζίνα σου!

Τα τελευταία χρόνια θυμάμαι και τον παππού που έτρωγε το καλοκαίρι καρπούζι με τυρί. Και πάντα τον πρόσεχες και η σχέση σας ήταν σχέση αγάπης και μόνο.

Και κάθε μεγάλη γιορτή, μαζευόμαστε όλη η οικογένεια, στρώναμε 2 τραπέζια: ένα για τους μεγάλους και ένα για τους μικρούς. Φασαρία, πιάτα, ποτήρια, πορτοκαλάδες και λεμονάδες....κι η είσοδος του σπιτιού ανοικτή όταν είχε καλό καιρό και ερχόντουσαν φίλοι και γνωστοί και πάντα με τον καλό λόγο ήσουν και πάντα ήθελες να τους τρατάρεις....ότι υπήρχε...και το καλύτερο τότε για σένα ήταν να τρατάρεις καλής ποιότητας κρέας!

Και κάθε φορά που είχαμε να πάμε οικογενειακώς σε κάποια κοινωνική υποχρέωση, το πρώτο πράγμα που έλεγες στην κόρη σου, πριν μας χαιρετήσεις, ήταν να μην αργήσουμε να επιστρέψουμε 💗.

Η γιαγιά, βέβαια, δεν ζει πια στην πραγματικότητα, ζει όμως στην καρδιά μου και στις αναμνήσεις μου.

Εις το επανιδείν!