_Δεν ξέρω...ίσως στο σαλόνι ή στο δωμάτιό σου.
Σηκώθηκα και πήγαμε μαζί στο δωμάτιό της.
Εκεί ήταν τελικά ξαπλωμένος και τον τσακώσαμε τη στιγμή που τεντωνόταν από το πολύ ραχάτι.
Γύρισε ανάσκελα και περίμενε τα χάδια μας.
Πέσαμε πάνω του και του δώσαμε όσα μπορούσαμε.
Ο γάτος μας λοιπόν.
Αυτός που μας περιμένει κάθε μέρα στην πόρτα.
Αυτός που παίζει με μια απλή κορδέλα με την Ηρώ. Και τρέχει τόσο πολύ που κουράζεται και του βγαίνει η γλώσσα έξω.
Αυτός που μας γλύφει τα χέρια.
Αυτός που τρίβεται στα πόδια μας όταν είμαστε στην κουζίνα και ετοιμάζουμε φαγητό.
Αυτός που κοιμάται στα πόδια μας κάθε βράδυ γουργουρίζοντας.
Αυτό που ξυπνάει την Ηρώ το πρωί πειράζοντας της τα μαλλιά.
Αυτός που πειράζει τους μαρκαδόρους της όταν εκείνη ζωγραφίζει.
Ο γάτος, ο Όσκαρ.
Η σύνδεση έγινε απρόσμενα μια μέρα του Σεπτέμβρη.
Μικρός και φοβισμένος. Χωρούσε κάτω από τον καναπέ. Εκεί είχε μείνει το πρώτο 24ωρο.
Τώρα ούτε καν η ουρά του δεν χωρά, που λέει ο λόγος.
Αν το σκεφτείς λιγουλάκι.....Μήπως κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους;
Με τον καιρό, κλέβουν χώρο στην καρδιά μας με τις απλές, καθημερινές τους συνήθειες.
Εις το επανιδείν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια: