Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Πλασέ, τακουνάκι, άουτ, οφ σάιντ, ΓΚΟΛ!

Και θα ξεκινήσω δυναμικά!!

Όόόόόχι....η Ηρώ δεν είναι το κορίτσι που του αρέσει να παίζει με κούκλες και γενικότερα με "παθητικά" παιχνίδια.

Από μικρή της άρεσαν τα αυτοκινητάκια, τα παιχνίδια με δράση, οι τούμπες στους καναπέδες και τα κρεβάτια, οι γυμναστικές επιδείξεις παντώς είδους και εδάφους-αέρος!

Με αρκετή υπομονή, περίμενα την ημέρα που θα μπορέσει να παρακολουθήσει μια δραστηριότητα....(όχι μπαλέτο, λέμε).

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2016 με την έναρξη του σχολικού έτους. Έψαχνα για δραστηριότητες αλλά όλες ήταν μεμονωμένες. Δλδ, δεν μπορούσε το παιδί να ψαχτεί και να επιλέξει μέσα σε τόσα αθλήματα που υπάρχουν.

Έτσι έμαθα για κάποιες αθλητικές οργανώσεις και διάλεξα τον ΠΗΓΑΣΟ.


Ο ΠΗΓΑΣΟΣ είναι μια ακαδημία πολύπλευρης άθλησης, είναι αναγνωρισμένο σωματείο και αποτελείται από έμπειρους καθηγητές φυσικής αγωγής.

Η Ηρώ λοιπόν επέλεξε για τους δικούς της λόγους, το ποδόσφαιρο.

Ποδόσφαιρο;;;;;;

Εντάξει.....κάτι παραπάνω θα ξέρει...σκέφτηκα!

Εξάλλου, για μένα δεν είχε και έχει τόση σημασία ποιο άθλημα θα διαλέξει, όσο το να την εκφράζει, να περνάει καλά και να αθλείται.

Βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ψιλοφοβόμουν μήπως και χτυπήσει, μου έλεγαν ότι είναι ένα αρκετά βάρβαρο άθλημα, που πάω και την στέλνω, άκουσα και ότι πρέπει να το ξανασκεφτώ και διάφορα τέτοια.

Ξέρετε τώρα, είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ένα κύμα μαυρίλας και φόβου να έρχεται κατά πάνω σου να σε κατασπαράξει.

Το ξεπέρασα.
Εμπιστεύτηκα την Ακαδημία και την κόρη μου. Και νομίζω πέτυχε η συνταγή :)

Μέχρι και παπούτσια ποδοσφαίρου της πήρα και τη στολή της Ακαδημίας, μιας και κάθε Κυριακή παίζουν στο Παιδικό Πρωτάθλημα (ναι, μπήκε στην ομάδα ποδοσφαίρου) με άλλες ομάδες ίδιας ηλικιακής κατηγορίας.

Ακόμη και όταν συνέβη ένα μικρο-ατύχημα δεν το έβαλε κάτω.
Το ξεπέρασε στωϊκά και με υπομονή ώσπου έφτασε η στιγμή να ξαναμπεί στο γήπεδο.


Και όλα αυτά επιβραβεύτηκαν μόλις εχθές στην τελετή λήξης του παιδικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.

Από την πλευρά μου είμαι πολύ περήφανη που χωρίς (έχω την αίσθηση) απόλυτα να το γνωρίζει, με κόπο, υπομονή και επιμονή κατάφερε να φτάσει στο τέλος.

Και αυτό είναι το σημαντικό.

Δεν ξέρω πόσο καλή είναι στο άθλημα που διάλεξε (δεν ξέρω από ποδόσφαιρο γενικώς....τώρα με μαθαίνει εκείνη και με διορθώνει) ξέρω όμως ότι το αγαπά και προσπαθεί!

Από την πλευρά της αισθάνεται νομίζω μοναδική και ιδιαίτερη μιας και είναι το μόνο κορίτσι της γειτονιάς, των φίλων της, και της Ακαδημίας που είναι σε ομάδα ποδοσφαίρου. Το μετάλλιο το κυκλοφορεί παντού, τη στολή και τα παπούτσια επίσης.

Αν και οι αντιδράσεις της είναι φυσικά μικρού παιδιού, ελπίζω μέσα από αυτό να συνεχίσει να πιστεύει στον εαυτό της και πάντα να προσπαθεί να κατακτά αυτό που αγαπά!

Να είστε κοντά στα παιδιά σας, όσο μπορείτε.

Τολμήστε να τα πιστέψετε και να τα εμπιστεύεστε.

Θα σας ανταμείψουν πλουσιοπάροχα!

Και δεν είμαι η τέλεια μαμά, μα πιστεύω στα μαθήματα ζωής που μου δίνει το 6χρονο κορίτσι μου.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Αν θέλετε μπορείτε να μοιραστείτε το άρθρο με φίλους.

Εις το επανιδείν!

(Πάω για μπάλα ;) )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια: