Κέικ και πολιτική

Καλημέρα καλημέρα.

Τα πολιτικά γεγονότα μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε αγανάκτηση, άγχος, θυμό, αδιαφορία.
Μέσα σ' αυτό το χάος που έχει δημιουργηθεί και για να μην σκέφτομαι ότι εδώ και μερικές ημέρες η Ελλάδα δεν διοικείται είπα να ασχοληθώ με κάτι γλυκό...να γλυκαθούμε τουλάχιστον κάπως διαφορετικά.
Βρίσκομαι στην κουζίνα και ετοιμάζω τα υλικά...ζάχαρη, αυγά, βούτυρο, αλεύρι...και μια ζυγαριά. Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις κάτω αυτό που θέλεις να φτιάξεις...να βάλεις τις ποσότητες που χρειάζονται και να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα? Στον πάγκο επάνω η Κυριακάτικη εφημερίδα με τίτλο άρθρου "Εσπασε το ταμπού της εξόδου", σπάω και γω τα αυγά σε ένα μπολ.Προσθέτω τη ζάχαρη. Χτυπάω με μίξερ και σκέφτομαι: "Αυγά και ζαχαροκάλαμπο σε συνεργασία. Άσχετα υλικά μεταξύ τους αλλά τα βρίσκουν και φέρνουν ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα". Ο εκφωνητής από το ραδιόφωνο να φωνάζει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χαοτική και απαράδεκτη όταν ακόμη δεν έχει βρεθεί προθυπουργός. Η αγελάδα (βούτυρο), η κότα και το ζαχαροκάλαμο σε απόλυτη συνεργασία. Που τέτοια τύχη στα πολιτικά δρώμενα. Η παρουσιάστρια της πολιτικής εκπομπής στην τηλεόραση με  ένταση στο πρόσωπο μπας και καταφέρει να βγάλει την είδηση και να πει και κείνη..."επιτέλους βρήκαμε κάποιο..."θύμα" να γίνει προθυπουργός"...προσθέτω και αλεύρι... Ενας αφράτος κιτρινόχρωμος χυλός. Μοιάζει μήπως με τα μυαλά κάποιων??? χμ...Ακούω διαφήμιση στην τηλεόραση για το τέλειο φάρμακο κατά της τριχόπτωσης....θα το χρειαστώ...με αυτά που γίνονται μου πέφτουν τα μαλλιά...(ευτυχώς όχι μέσα στο κέικ). Που να πρωτοδώσω τα λεφτά μου? Στα ψυχοφάρμακα? Στο προϊόν κατά της τριχόπτωσης? Στα πάγια έξοδα του σπιτιού μου? Η κόρη μου κάθεται στο καρεκλάκι της και με κοιτάζει. Ισως και λίγο απορημένη...γιατί όλα αυτά τα σκέφτομαι μόνο. Ευτυχώς. Ενα κουταλάκι baking powder. Μήπως το έχουν δοκιμάσει αυτό το υλικό και έχουν φουσκώσει τα μυαλά τους? Λοβοτομή...εδώ και τώρα...χειρουργείο και προσθήκη άλλου συστατικού, τέτοιου ώστε να κάνει αντίδραση με το baking μπας και βγούμε ζωντανοί και μείς! Ουφ....για μυρωδιά, βάζω στο κέικ πορτοκάλι...Η κόρη μου φωνάζει "μαμμαμαμαμαμ..". Εμένα φωνάζει ή πεινάει? Και τα δύο. Σύγχυση παντού.
Για να ζεσταθεί το πράγμα ανάβω το φούρνο. Σκέφτομαι σαν ένας άρρωστος σχιζοφρενής..."Να μπορούσα να τους βάλω όλους στο φούρνο μου"...δεν είμαι καλά....παραλογίζομαι....Ευτυχώς έχω τη συνταγή μπροστά μου και συνεχίζω. Χρώμα ζαχαροπλαστικής. Η Ηρώ κυνηγάει τις μύγες. Τις φαίνεται παράξενο που μπορούν και πετούν...άλλος κόσμος στο μυαλουδάκι της..."Υπομονή και επιμονή για να βγούμε από αυτή τη μαύρη εποχή", ακούγεται από την τηλεόραση. Βάζω κόκκινο και μπλέ χρώμα ζαχαροπλαστικής. Ανακατεύω με σπάτουλα (στη ζαχαροπλαστική μαρίζ!). Η Ηρώ χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι και γελάει. Και γω θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Την κοιτάω και γελάω. Το κέικ μπαίνει στο φούρνο! Μετά από 45 λεπτά και αφού τα υλικά μου και μερικά παράγωγα ζώων συνεργάστηκαν τέλεια...έκοψα ένα κομμάτι κέικ και το απόλαυσα με κλειστή την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, τον υπολογιστή...και αγκαλιά με την κόρη μου.!!! Έτσι μου αρέσει η ζωή!


Η συνταγή είναι του αγαπημένου μου Στέλιου Παρλιάρου από το περιοδικό Γαστρονόμος.

Υ.Γ. Ναι, το ομολογώ. Ψήφισα! Φταίω!