Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Κοστίζει, σου λέω.....

 Έρχονται και στιγμές που χαρακτηρίζονται δύσκολες.

Άλλες σκληρές, άλλες δυνατές, άλλες δενξώρωκαιγωτι.

Μια τέτοια στιγμή μας βρήκε την προηγούμενη εβδομάδα.

Κοστίζει το να λείπει ο ένας γονιός.

Κοστίζει πολύ στην παιδική ψυχή!

Και επιστρέφει με κλάμα και άρνηση.

Αυτό το πράγμα δεν μπορείς να το αποδεχθείς είτε είσαι μικρός είτε μεγάλος.

Απλά συμβιβάζεσαι και μαθαίνεις να ζεις με αυτό!

Η πάλη είναι μεγάλη και άνιση...άδικη.

Επιστρέφει λοιπόν με κλάμα και άρνηση να κάνει οτιδήποτε για το υπόλοιπο της ημέρας.

Καθόμαστε στο δωμάτιό της....στην πράσινη και φούξια χαμηλή καρέκλα.
Μπροστά στο ροζ τραπεζάκι. Επάνω του βρίσκεται ο πίνακας με τον μαρκαδόρο.

Κλαίει και ζωγραφίζει μουτζούρες.

Είμαι εκεί και την χαϊδεύω. Την αφήνω να βγάλει το συναίσθημα προς τα έξω. Να αποφορτιστεί.....κάθομαι με υπομονή να ακούσω τον πόνο της.....την απώλεια.

Δυσκολεύομαι....πολύ...Ψύχραιμη και σταθερή, όμως.....καθώς περνά η ώρα, ηρεμεί και σβήνουμε τις άχαρες μουτζούρες από τον πίνακα.

Της ζητώ τον μαρκαδόρο....να μιλήσω και γω μέσα από τη ζωγραφική....όπως και εκείνη...

Ζωγραφίζω μια καρδιά και το όνομά της στη μέση....ένας ήλιος...χαμογελαστές φατσούλες...λουλούδια....

Έρχεται και κείνη και συνεχίζει τη δική μου ζωγραφιά...και η μια συμπληρώνει την άλλη....και η μια αρχίζει και καταλαβαίνει την άλλη....και η ζωγραφική μας ένωσε.

Τα λόγια τέτοιες στιγμές είναι περιττά.

Σκούπισε τα μάτια της, αγκαλιαστήκαμε και η μέρα συνεχίστηκε με το "χάνζαπλαστ" της καρδούλας.

Να αγαπάτε βαθιά!!!

Εις το επανιδείν!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια: