Το τέλος μιας περιόδου και το πρώτο κεφάλαιο της νέας ζωής ξεκινάει!!!

Το καρπουζάκι μου τον τελευταίο καιρό έχει κατέβει χαμηλότερα.
Μια συνηθισμένη ημέρα....σαν όλες τις άλλες κάνω την υπέρβαση και πίνω ένα ζεστό ελαφρύ καφεδάκι με παρεούλα στο σπίτι μου. Γέλια και πειράγματα για την πιθανή ημερομηνία τοκετού... Μιάμιση ώρα αργότερα αποχαιρετώ την παρέα μου και μαγειρεύω...κατά τις δύο το μεσημέρι αναπαύομαι στον καναπέ αγκαλίτσα με το καρπουζάκι...αχχχ.....χαλαρά επιτέλους...Ξέχασα να σας αναφέρω ότι είχα συνέχεια στο μυαλό μου το πως θα αντιδρούσα την ημέρα του τοκετού. Δύο και είκοσι ακούω έναν ήχο (λίγο αστείο θα φανεί) αλλά ήταν όπως όταν βγάζουμε την τάπα από μια μπανιέρα γεμάτη νερό!! Πετάγομαι όπως πετάει ο Σούπερμαν (!!) ως το μπάνιο....γελάω, φοβάμαι, μπερδεύομαι, ανησυχώ, τρέμω, μένω ψύχραιμη στο τέλος. Μιλάω με τον γιατρό στο τηλέφωνο..τον καημένο..του έκοψα το μεσημεριανό φαγητο! Το μαιευτήριο δέκα λεπτά από το σπίτι...βλέπω πρώτα τον σύντροφό μου..έντρομος λες και έχει γίνει σεισμός ή τέλος πάντων κάτι που δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε...Ωχχχ λέω...πρέπει να δώσω δύναμη και σε κείνον...ντύνομαι..γελάω από νευρικότητα (και φυσικά από τις αντιδράσεις και τα λόγια του συντρόφου μου)...δεν ξέρω πως θα είναι, τι θα νιώσω...πρέπει όμως να το ζήσω...θέλω να το ζήσω ατόφιο.
Επόμενη κίνηση η ενημέρωση των πιο κοντινών μας ανθρώπων, φυσικά. Βλέπω τους γονείς μου να τρώνε (άτιμη ώρα!)....Ωραία τους λέω...εσείς τρώτε και εγώ φεύγω για το μαιευτήριο! Πανικός και πάλι...ωχχχ...δύναμη λέω μέσα μου...μην αποσυντονίζεσαι...μείνε ανεπηρέαστη. Φτάνουμε στο μαιευτήριο...ωχχχ...πάλι....τι θα γίνει τώρα...θέλω να τα ξέρω όλα...να ξέρω τι θα μου κάνουν...να προετοιμάσω το μυαλό μου. Όλα κυλούν φυσιολογικά. Ο γιατρός με το χαμόγελο στα χείλη και υποθέτω με την σκέψη "τι θα μου τύχει πάλι...να δούμε πως θα τα πάμε..κλπ...κλπ...". Ετοιμαζομαι για επισκληρίδειο....(ναι, καλά....). Ενημερώνεται η αναισθησιολόγος...έλα όμως που δεν πρόλαβα να την γνωρίσω, διότι μέχρι να ειδοποιηθεί το καρπουζάκι ήδη είχε κάνει την πρώτη κίνηση...ΠΑΜΕ ΕΞΩΩΩΩΩ.... Νομίζω ότι έπιασα τον γιατρό από την κατάλευκη μπλούζα του και τον τράβηξα ως τη μύτη μου λέγοντάς του..."δεν είχαμε συμφωνήσει έτσι!!!!" "Κάνε κάτι ΤΩΡΑ!!!"  αντε πάλι...ωχχχ...δεν ήταν πόνος ...μόνο μια έντονη ενόχληση που με έκανε να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο!. Ακούω να μου δίνουν διαταγές, γυναικείες και αντρικές φωνές....έχουμε τελεία...οξυγόνο, χτύποι καρδιάς, ώθηση. Δεκαέξι και δεκαεπτά το καρπουζάκι μου πλέον με ανθρώπινη μορφή ήταν στα χέρια του γιατρού....Έγινα ΜΑΜΑ!

Να ζητήσω χίλιες φορές συγνώμη από τις μαίες που πρέπει να έπαθαν θλάση στα χέρια ή και κάτι παραπάνω από  το σφήξιμο!!!