Άλλη μια μέρα ξεκίνησε έστω και συννεφιασμένη! Δεν πτοούμαι καθόλου μιας και συνδέω άθελά μου τον άσχημο καιρό με το ότι πρέπει να πάω σε δημόσια υπηρεσία.
Αδιάφορα και χωρίς άγχος (για το τι θα αντιμετωπίσω στην δημόσια υπηρεσία λέμε) ετοιμάζω το πρωί τα πρωϊνά μας, ντυνόμαστε, ετοιμαζόμαστε και ξεκινάει η καθεμιά τον δικό της δρόμο. Η μικρή στο νηπιαγωγείο και εγώ βουρ προς την δημόσια υπηρεσία.
Οργανωμένη κρατάω φάκελο με όόόόλα τα δικαιολογητικά που χρειάζονται και με αυτοπεποίθηση κατευθύνομαι στην είσοδο.
Γίνεται έλεγχος δικαιολογητικών και είναι εντάξει!!! Ναι, ναι....πέρασα το πρώτο στάδιο με επιτυχία...κάτι σαν εξετάσεις να πω...κάτι σαν πίστα ηλεκτρονικού παιχνιδιού, βιντεοπαιχνιδιού κλπ!!!
Περήφανη για τον "τέλειο" φάκελο περιμένω στη σειρά μου. Η διάθεσή μου δεν χαλάει παρόλο που λειτουργούν ελάχιστα γκισέ και οι αριθμοί προτεραιότητας πάνε με ρυθμούς χελώνας. Απολαμβάνω την αναμονή και το μυαλό μου τρέχει στο blog και τις αναρτήσεις που θέλω να κάνω, κλπ κλπ.
Επιτέλους μετά από μια ώρα έρχεται η σειρά μου!! Ουφ!!! Παίρνει η υπάλληλος τα δικαιολογητικά (ήχος από πρώτο καμπανάκι...γύρος πρώτος...κάνω το σταυρό μου από μέσα μου, δεήσεις, κάθομαι στη στάση του βούδα, κάνω διαλογισμό και όλα όσα χρειάζονται για να έχω θετικό αποτέλεσμα).
Η υπάλληλος κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια την οθόνη για περίπου ένα δίλεπτο.....ώπα ώπα....δεν βλέπει καλά....κακό σημάδι!!! Παίρνω βαθιά ανάσα και με όλη την ευγένεια που με διακατέχει την ερωτώ μήπως έχω κάποιο λάθος στα δικαιολογητικά μου....μου απαντά όχι αλλά συνεχίζω να είμαι ανήσυχη....
Η διπλανή υπάλληλος το καταλαβαίνει και ερωτά και εκείνη αν υπάρχει πρόβλημα....ναι...της απαντά...πάτησα λάθος κουτάκι κατά την ολοκλήρωση της αίτησης στον υπολογιστή και έγινε λάθος αίτηση....ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;;;;;;;
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα...χτυπάει error 404....
καταπίνω τον φόβο για το τι με περιμένει (έτσι έχουμε καταντήσει νομίζω, να φοβόμαστε και τις δημόσιες υπηρεσίες....αμάν πχιααααα) και την αγανάκτηση....και ακούω να λένε ότι πρέπει να γίνει διαγραφή της αίτησης και ξανά από την αρχή...κάτι που πρέπει να γίνει από τον διευθυντή....αμάν αμάν....εμμμ....συγνώμη...τους διακόπτω, ελπίζω να μην έχω πρόβλημα με αυτό το λαθάκι....ελπίζω να πάνε όλα καλά;;; έτσι;;; ρωτώ με περίσσεια απογοήτευση!!!
Όχι, όχι μου διευκρινίζει η δεύτερη υπάλληλος, μια διαγραφή θα κάνουμε και όλα εντάξει!!!
Γίνεται η διαγραφή της λάθος αίτησης και επιστρέφει η υπάλληλος που με εξυπηρετούσε...και αρχίζουν......
Πρώτη υπάλληλος: Μα γιατί με βάλατε εμένα να αναλάβω αυτό το πόστο αφού δεν το γνωρίζω....
Δεύτερη υπάλληλος: Πρέπει να πας σε αυτή τη φόρμα στον υπολογιστή και να πατήσεις το τάδε πλήκτρο και θα σου βγάλει ό,τι είναι απαραίτητο να συμπληρώσεις!
Πρώτη υπάλληλος: Μα γιατί να το κάνω αυτό;;;; Αφού μου είχαν πει ότι γίνεται αλλιώς;;;;
Δ.Υ.: Ναι, αυτό γίνεται όταν θέλουμε να κάνουμε το τάδε....τώρα που έχουμε το δείνα κάνουμε αυτό που σου είπα....
Π.Υ.: Δεν καταλαβαίνω γιατί να το κάνω...αλλιώς γίνεται πιο γρήγορα....
Δ.Υ.: Κάνε αυτό που σου είπα, και επίσης να εκτυπώσεις και τρεις φορές την τάδε αίτηση
Π.Υ.: Μα γιατί τρεις;;;; Τι άλλαξε;;; Μια δεν τυπώναμε;;;; Για ποιο λόγο;;;;
Όσο γίνεται αυτός ο διάλογος (που σας γράφω λίγα απ' αυτόν!!!) η πίεσή μου έχει ανέβει στο 1000, δεν με αφορούν οι εσωτερικές διαδικασίες ούτε και αν θα βγουν 2-3-4-5-7 αντίγραφα....Αισθάνομαι να θέλω να φωνάξω ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!
Αλλάζω όμως σκέψεις και πάλι με όση ευγένεια μου έχει απομείνει της λέω ότι καλό θα ήταν να κάνουμε αυτό που λέει η δεύτερη υπάλληλος να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία....Εκείνη συνεχίζει το παραλήρημά της....
Π.Υ.: "Πάρτε με από εδώ...θέλω να πάω στο άλλο γραφείο που τα γνωρίζω καλύτερα τα πράγματα....ώχου ώχου.....τι τραβάω....και τέτοια ωραία....
Μα τι γίνεται;;;; Που έχω μπλέξει πάλι;;;; :)
Με τα πολλά (μην σας πρήζω) ολοκληρώνονται οι διαδικασίες και μου δίνει τα χαρτιά μου...είχα απορίες αλλά που να την ρωτήσω....σκιάχτηκα την υπάλληλο και όλη την υπηρεσία, πήρα γρήγορα τα χαρτιά μου, την ρώτησα μόνο αν μπορώ να φύγω. Βγαίνοντας από το κτήριο σκεφτόμουν τι κακό έχω κάνει και μου συμβαίνουν τέτοια χαζά!!! χιχιχιχιχι
Μπαίνω στο αυτοκίνητο τρομοκρατημένη, αν με καλέσουν ξανά για επανεξέταση και τέτοια αγχωτικά....
Ανοίγω ραδιόφωνο και ακούω ειδήσεις. Ο εκφωνητής με αποχαιρετά και μπαίνει μουσική!!
Και τι μουσική!!! Life is life λένε οι Opus!!!
Και εκεί αλλάζει εντελώς η διάθεση...σταδιακά.....Στην αρχή δειλά δειλά εμφανίζεται το μισό χαμόγελο....Αυτό, που το μισό χείλη πάει να ανυψωθεί και τείνει προς το χαμόγελο αλλά κάτι σε κρατάει και δεν ολοκληρώνεται :)
Αργά αργά...με παρασέρνει η μουσική και το χαμόγελο επιτέλους ολοκληρώνεται και τρέχουν αναμνήσεις στο μυαλό (εκείνες της δικής μου δεκαετίας, της εφηβείας μου) και αρχίζω να τραγουδώ και να σκέφτομαι ότι όλα είναι μέσα στη ζωή, τα πάντα μπορούν να συμβούν έστω και αυτά τα αστεία ευτράπελα (εύχομαι να μην οδηγήσουν σε σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα), αποδέχομαι το προηγούμενο άσχημο, αστείο και σοβαρό γεγονός και αρχίζω να τραγουδώ!
Θυμήθηκα πως ήμουν στην εφηβεία, τα όνειρά μου, τα πιστεύω μου, την δυναμική μου, το τι φανταζόμουν ότι θα κάνω στη ζωή μου και πόσο πίστευα ότι θα νικήσω και θα βγω αλώβητη από τις κακοτοπιές της ζωής. Το πόσο πετούσα στα σύννεφα γιατί δεν ήξερα στην πραγματικότητα τι με περίμενε!!! Γελούσα με μένα και με την ευτυχία αλλά και αφέλεια που με διακατείχε....
Δεν ξέρω αν άλλαξα πολύ από τότε,,,,Το μόνο που ξέρω για εκείνη τη στιγμή είναι ότι έφτιαξε η διάθεσή μου, και τίποτε δεν μπορούσε να μου τη χαλάσει!! Δεν θα επέστρεφα σπίτι με αρνητικές σκέψεις ούτε και θα μετέδιδα αρνητικότητα σε κανέναν :)
Αυτά....και να θυμάστε....η ζωή είναι αστεία, εν τέλει :) :) :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια: