Δεκατέσσερις μήνες...μείον κάτι ώρες!

Δεκατέσσερις μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που κράτησα για πρώτη φορά την κόρη μου στα χέρια μου!

Η ταχύτητα των αλλαγών της είναι εκπληκτική!! Να πω την αλήθεια, δεν την προλαβαίνω!!

Εκεί που συνηθίζω σε μια κατάσταση, φτιάχνω πρόγραμμα και οργανώνομαι...έρχεται και τσουπ...."Ξέρεις μαμά....αυτό που δεν έκανα μέχρι πριν λίγο καιρό τώρα ΜΠΟΡΩ να το κάνω, οπότε συντονίσου!!"

Εντάξει, εντάξει.

Η κούραση, η πίεση, τα προβλήματα, η ρουτίνα....είναι καταστάσεις που γι' αυτήν είναι ανύπαρκτες σχεδόν!

Θα σταματήσω όμως στο παραπάνω που έγραψα...στο συντονίσου!!

Από την πλευρά της, η κόρη μου δεν έχει και άδικο! Δεν μου ζήτησε εκείνη να την φέρω στον κόσμο τούτο! Υποχρέωσή μου, λοιπόν, είναι και να την ακούω και να την καταλαβαίνω.  

Από τις ανάγκες της μέχρι και τα νεύρα της! Και οι περισσότερες ανάγκες της αφορούν στη μάθηση. Για το καθετί! Να το πιάσει, να το δαγκώσει, να το ακουμπήσει στο πάτωμα, να το χτυπήσει να ακούσει θόρυβο, να ανέβει στον καναπέ και να αισθάνεται ότι είναι ένα κατόρθωμα, να μπει μέσα σε ντουλάπι (η αλήθεια είναι ότι πλέον την βρίσκω στα πιο απίθανα σημεία!) κλπ κλπ κλπ.

Αφού, λοιπόν, είμαι εκείνη που βρίσκεται συνεχώς κοντά της, πρέπει να βρω λύσεις όπου θα περάσουμε καλά ΚΑΙ μαζί!

Παλαιότερα, ήμουν πιο απόλυτη για διάφορα που αφορούσαν στο σπίτι. Καθάρισμα, πλύσιμο, σιδέρωμα κλπ κλπ κλπ. Τώρα, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι έχω χαλαρώσει (ευτυχώς είναι της ίδια νοοτροπίας και ο μπαμπάς!). Τι κι αν μερικά μαξιλάρια του καναπέ είναι στο πάτωμα, τι και αν μερικά πιάτα είναι στο νεροχύτη, τι και αν μερικά (λέμε τώρα...έτσι...; ποτέ δεν είναι απλώς μερικά!! :)) ρούχα είναι ασιδέρωτα. Θα βρεθεί χρόνος για ΟΛΑ.

Έμαθα να δίνω προτεραιότητα στην κόρη μου και να συνδυάζω τις ανάγκες μας.

Μου έμαθε να χαλαρώνω (αφού δεν γίνεται κι αλλιώς!!), να ζω τις στιγμές μαζί της και να διασκεδάζω.
Μου έμαθε ότι μπορούμε να χαλαρώσουμε κάνοντας ένα υποτυπώδες σπα μαζί!
Μου έμαθε ότι μπορούμε να ξαπλώνουμε και να τραγουδάμε, να διαβάζουμε, να πειράζουμε η μια την άλλη. Αν την ίδια στιγμή σκέφτομαι και όόόόλα αυτά που έχω να κάνω...πάει...έχασα την ομορφιά!!!!
Μου έμαθε ότι και μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ μαζί μπορεί να γίνει περιπέτεια!
Μου έμαθε να γελάω με μικρά και ανόητα πράγματα!
Μου έμαθε να γίνομαι ξανά παιδί!
Μου έμαθε να αντιμετωπίζω ήπια τις δύσκολες καταστάσεις!
Μου έμαθε ότι να τρως με τα χέρια και να τα κάνεις χάλια είναι και διασκεδαστικό!



Μου έμαθε, επίσης, ότι και ο μπαμπάς της όταν επιστρέφει στο σπίτι χρειάζεται χάδια! Ναι, και αυτό το λέω γιατί όταν μας βλέπει μαζί, αγκαλιασμένους, το γέλιο της και η χαρά της δεν είναι απλά ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της.  Είναι ευτυχισμένη!!

Και αυτό ακριβώς θέλω!!!