Μαμά πονάωωωω.....

Καλημέρα καλημέρα και πάλι από το συννεφιασμένο Ηράκλειο.

Κάπως έτσι είναι και η διάθεση της μικρής μου. Δεν ξέρω πως το αντιμετώπισαν άλλες μαμάδες αλλά αυτά τα δοντάκια δημιουργούν πολύ πρόβλημα μέχρι να εμφανιστούν.  Λόγω του ότι θέλω να λειτουργώ προληπτικά, πριν ακόμη ξεκινήσει να βγάζει δόντια (περίπου στον 3ο με 4ο μήνα) έψαχνα στο διαδύκτιο άρθρα για την παιδική οδοντοφυία μπας και προετοιμαστώ να ξέρω περίπου πάνω κάτω πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Έγραφαν, λοιπόν, τα άρθρα..."τα παιδιά γκρινιάζουν, είναι ανόρεκτα, μπορεί να κάνουν πυρετό κλπ κλπ..." Καλά, λέω. Εντάξει...έχουμε καιρό ακόμη και νόμιζα ότι διαβάζοντάς τα ήμουν και έτοιμη.
Τα πρώτα δύο δοντάκια εμφανίστηκαν περίπου στον 6ο μήνα χωρίς παρατράγουδα (Πάνια που είσαι!!!). Τέλεια, λέω...αν βγαίνουν όλα έτσι δεν θα αντιμετωπίσουμε κανένα μα κανένα πρόβλημα. Μιλούσα με άλλες μαμάδες και μου έλεγαν ότι παιρνούν δύσκολα αυτή τη φάση και δεν ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν και πάνε στο γιατρό για συμβουλές. Θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερή, ήμουν και περήφανη που είχα μια κόρη που δεν δημιουργεί προβλήματα και γελούσα με όλα αυτά γιατί το δικό μου μωρό ήταν σαν να μην πονούσε καθόλου σε όλη αυτή τη διαδικασία. Έλα όμως που όλα εδώ πληρώνονται!!! Ένα ωραίο πρωϊνό κάνει πυρετό! Μάλιστα...μάλιστα...Το μυαλό που πάει στα νέα δοντάκια αλλά δεν μένει εκεί. Σκέφτομαι ίωση! Δεν έχει μύξες όμως! Αργότερα κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν τρώει...κλαίει και με το αντιπυρετικό δεν γίνεται τίποτα...το βράδυ δεν με αφήνει και θέλει μόνο αγκαλιά. Φοβάται, σκέφτομαι...πρέπει να είναι κάπως τρομακτική η κατάσταση γι' αυτήν. Πονάει...αλλά πόσο? Το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι κλαίει από τον πόνο, που φέρει νευρικότητα ανορεξία και αυπνία! Απίστευτο! Τι έκανα? Αρχικά, υπομονή! Προσπαθούσα ανά πάσα στιγμή να την καταλάβω, να νιώσω τον πόνο της και να δω πως μπορώ να το αντιμετωπίσω. Ψυχικά και συναισθηματικά τις επόμενες μέρες ήμουν ράκος! Αυτό είναι το πιο δύσκολο πιστεύω κομμάτι. Σε χρειάζεται εκεί που πονάει και συ πρέπει να σταθείς και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να απαλύνεις τον πόνο του, με οποιοδήποτε μέσο. Η υπομονή φτάνει στα όριά της..μερικές φορές τα ξεπερνάς και αυτά και βλέπεις ότι έχεις κι άλλη, πιο πολύ.

Είναι δύσκολο να είσαι μαμά. Μα τα παιδιά μας κάνουν καλύτερους και δοτικότερους ανθρώπους! Μας δίνουν τη δύναμη που νομίζαμε ότι δεν έχουμε. Μας δείχνουν ότι δεν πρέπει να παραιτείσαι απ' οτιδήποτε κάνεις διότι με αγάπη, υπομονή, στοργή, κατανόηση, ψυχραιμία υπάρχει αποτέλεσμα. Το βρίσκω τρομερό να εξαρτάσαι από κάποιον για ένα διάστημα της ζωής σου. Υπάρχει όμως ένα πάρε-δώσε στην όλη κατάσταση που έρχεται να σε ανταμείψει αργότερα.

Πλέον, έμαθα να μην ακούω κανέναν (απλά συμβουλεύομαι) και ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό με τις δικές του ιδιαιτερότητες και μόνο μια μητέρα ξέρει πως να χειριστεί (και με βοήθεια από γιατρό) το παιδί της...

Αυτά τα ολίγα και καλή σας ημέρα και πάλι.... :)