Κλασική ατάκα επαρχίας και ιδιαίτερα αν πας σε χωριό.
Έτσι θα σε αναγνωρίσουν και έτσι θα μάθουν για σένα.
Με συνοπτικές διαδικασίες.
Και γω παιδί της επαρχίας είμαι.
Μεγάλωσα που λέτε σε κωμόπολη.....στον Αγιο Νικόλαο, του νομού Λασιθίου της επαρχίας Μεραμβέλλου. Κάθε φορά που στο σχολείο έγραφα όλο τούτο το μακρόσυρτο πράγμα φούσκωνα λες και ήμουν από κανά παλάτι.
Και τώρα που σε λίγες μέρες θα επισκεφθώ ξανά τον τόπο αυτό νιώθω έντονο το χτυποκάρδι! Να φορέσω τα καλά μου, να περπατήσω τα δρομάκια του και να θυμηθώ..να κουρνιάσω σε μια γωνιά των αναμνήσεων....
Τα πρώτα μου βήματα στην οδό Γιαμπουδάκη 24....το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και ύστερα Γυμνάσιο-Λύκειο.
Όλα δυο βήματα κοντά ήταν.
Μόνο στο νηπιαγωγείο πήγαινα με συνοδεία.
Τα παιδιά να τρέχουν σε δρόμους χωρίς αυτοκίνητα (τότε αν είχες αυτοκίνητο ήταν μεγάλη υπόθεση!) για κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό, μήλα. λάστιχο, κορίτσια να παίζουν με κούκλες...μερικές φορές καθόμασταν και στο πεζοδρόμιο...διαβάζοντας βιβλία ή λύνοντας σταυρόλεξα....ναι...στο πεζοδρόμιο...τι παράξενο ακόμη και αυτό...τώρα όποιος καθίσει πεζοδρόμιο και κάνει κάτι τέτοιο...κάτι δεν παέι καλά....ή τέλος πάντων είναι άξιος παρατήρησης.
Και το σχολείο...μας χώριζε ένας δρόμος από το μεγάλο αυτό κτήριο. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μέναν άλλοι δίπλα μας, άλλοι στο παραπάνω στενό και άλλη στην άλλη μεριά της πόλης αλλά και πάλι δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε...
Αγωνία έχω....ναι αυτό είναι....αγωνία....πόσο θα έχει αλλάξει το μέρος...τι θα λείπει και τι θα έχει μείνει ίδιο....
..και γω εξάλλου έχω αλλάξει....πάει το μικρό κορίτσι που έτρεχε στα σοκάκια της μικρής πόλης....εκεί όπου έμαθα τα πάντα...οι πρώτες φιλίες, το πρώτο σχολείο, ο πρώτος δάσκαλος, το πρώτο αγόρι, το πρώτο φιλί και ο αποχωρισμός τη χρονιά που ρωτούσε ο ένας τον άλλο: "Πέρασες; πόσο έγραψες;".
Τι όμορφο να κρύβονται όλα αυτά σε μια μεγάλη αγκαλιά...και που και που να πηγαίνεις και να χουχουλιάζεις...να θυμάσαι....
Εις το επανιδείν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια: